Peer-to-peer lenen is een wijze waarop leners en uitleners een geldtransactie kunnen uitvoeren zonder tussenkomst van traditionele financiële instanties, zoals banken. Zowel leners als uitleners zijn individuele particulieren. Een typisch peer-to-peer leencontract omvat meerdere uitleners en één lener , zodat een eventueel risico op niet-terugbetalen wordt verkleind.
Deze manier van lenen is dankzij het internet uit de startblokken geschoten, weliswaar niet zonder problemen. In het Verenigd Koninkrijk is Zopa een voorbeeld van een succesvolle peer-to-peer lenen website, evenals Prosper in de VS. In Nederland en Belgie waren er Boober en Trundo (die al sinds 2009 beweert elk moment van start te zullen gaan) maar geen enkel overleefden, vooral omdat ze niet de nodige vergunningen te pakken konden krijgen.
Er valt wel iets te zeggen voor een dergelijk initiatief. Zo krijgen particulieren heel lage returns op hun spaargeld, terwijl ontlenen toch flink wat extra geld (rente) kost. Via peer-to-peer leningen zou de derde tussenman (de bank) niet langer nodig zijn.
Normaal gezien gaan peer-to-peer leningsites alsvolgt te werk. Wie leent, betaalt een jaarlijkse vergoeding naast een eenmalige betaling voor een creditrating. Wie ontleent betaalt eveneens een jaarlijkse bijdrage over het uitgeleende bedrag, maar hij/zij krijgt wel een return die tot 7% kan oplopen. De site zelf zorgt voor het screenen van de leners, het opstellen van papierwerk en het innen van periodieke betalingen.
Al bij al een initiatief dat alvast op papier niet zo gek lijkt. Maar zoals eerder gezegd, is er vooral het probleem om de nodige vergunningen te verkrijgen, waardoor op dit moment dit systeem van (ont)lenen nog geen voet aan wal gekregen heeft in de meeste Europese landen.