De nulstelling werd ingevoerd door de wet van 24 maart 2003. Met deze regel wil de wetgever de nefaste effecten van een permanente schuldenlast, waarmee bepaalde consumenten worden geconfronteerd, tegengaan. Meerbepaald gaat het erom om kredietopeningen van te lange duur te vermijden, die soms geen enkele verplichting inhouden, zelfs geen minimale, om het kapitaal progressief terug te betalen.
De nulstelling is daarom net een maatregel die bedoeld is om consumenten te beschermen tegen overmatige schulden. Het is van toepassing op iedereen die een betaalkaart heeft die gekoppeld is aan een kredietopening, en vereist dat de consument het totale verschuldigde bedrag van zijn kaart vóór een bepaalde datum tot nul terugbrengt.
De nulstelling heeft betrekking op het bedrag dat is opgenomen van een kredietopening. De wet bepaalt dat dit bedrag binnen een wettelijk vastgestelde periode op “nul” moet komen. De duur van deze periode kan afhangen van de kredietlimiet.
Het is niet de bedoeling om deze overeenkomsten te verbieden maar de consument, enkel voor deze kredieten, te verplichten om het krediet minstens periodiek volledig terug te betalen.
De nulstelling verplicht de consument ook om aan te tonen dat hij zijn kapitaalschulden kan aflossen. Daarom moet de terugbetaling gebeuren met eigen middelen en niet middels een nieuw krediet bij dezelfde (of een andere) kredietgever. Van zodra de schuld is teruggebracht op nul, kan de consument opnieuw opnemingen verrichten.
In de overeenkomst van kredietopening zal een nulstellingstermijn vermeld worden, waarbij een termijn vastgesteld zal worden waarin het ter beschikking gestelde krediet volledig moet zijn terugbetaald.